Horizontaal Neerwaarts is voor mij een verbeelding van de onuitgesproken band, gedachtes en gevoelens naar jezelf. De liefde, het geluk en het verdriet, waar je als individu mee rond loopt en waar niemand bij kan. Het zo gemeen zijn tegen jezelf, het kind in jezelf, dat je als buitenstaander in zou willen grijpen. Het niet weten wat je met jezelf aan moet, dus jezelf maar geen aandacht geeft. Jezelf uitlachen terwijl je liefde en warmte nodig hebt. Juist van jezelf. Maar ook de mooie dingen, zoals jezelf kunnen troosten, met het liedje wat je moeder altijd voor je zong.